Trend postmodernistyczny w projektowaniu.
Na zdjęciu: krzesło Do hit marki Droog, projekt van der Poll Marijn.
Postindustrializm Postmodernistyczny nurt w projektowaniu, który pojawił się w Wielkiej Brytanii w latach 70. i 80. Charakteryzuje się odmową projektowania przedmiotów produkowanych masowo na rzecz ograniczonych serii towarów i tworzenia przedmiotów unikatowych. Podstawowa koncepcja artystyczna tego nurtu Wykonywanie "przedmiotów sztuki użytkowej".
W przypadku projektantów chodzi o "wpadnięcie na pomysł". Uwolnione od ograniczeń procesu produkcyjnego, oferują dodatkowe możliwości realizacji osobistej, jak również dostosowania do potrzeb klienta. Świadomie dystansując się od precyzyjnej, standaryzowanej produkcji, tworzą rough-and-ready ( "wykonane w pośpiechu, niedbale, ale tak, aby mogło być użyte zgodnie z przeznaczeniem" ) artefakty.
Najpopularniejszą formą mieszkalnictwa pozostają apartamenty w wysokich osiedlach megalopolis.
W aranżacji wnętrz nacisk położony jest na media ( stereo, komputery ) jako wartość podstawową i główny środek szerzenia kultury postindustrializmu. Do dekoracji mieszkania użyto najnowszych materiałów high-tech o szorstkich, surowych powierzchniach. W projekcie wyraźnie widać motywy przemysłowe.
Postindustrialne meble nie zawsze mogły być wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, uderzającymi przykładami są fotel z hartowanej stali autorstwa Rona Arada ( Rona Arada ) oraz fotel pylon z drutu żelaznego pokrytego aluminium autorstwa Toma Dixona ( Toma Dixona ). Inne charakterystyczne obiekty w tym stylu to styropianowy system przechowywania łączący funkcje kredensu, regału i biurka, ( Ronan i Erwan Bouroullec ) skrzynka na płyty i głośniki z betonu Solid Soul, szafka z szufladami z epoksydowanej stali firmy Egg Designs.
Na zdjęciu: Spring by Living Divani, projekt: Kuramata Shiro.
Kluczowe motywy:
- Przemysłowe: różne detale budowlane, lampy, śruby itp..;
- geometryczne: koła, ostrosłupy, prostopadłościany, sześciany;
- Naturalne: chmury, afrykańskie pustynne kaktusy itp..
Czy możecie mi powiedzieć, jakie są główne cechy stylu postindustrialnego i jak różni się on od innych stylów architektonicznych? Ciekawi mnie, czy jest to popularny styl w dzisiejszych czasach i jak wpływa na nasze społeczeństwo i otoczenie. Chciałbym również wiedzieć, gdzie można znaleźć przykłady tego stylu w Polsce. Dziękuję z góry za informacje!
Styl postindustrialny w architekturze charakteryzuje się wykorzystaniem elementów fabrycznych, takich jak stal, cegła, beton czy przemysłowe detale, w projektach budowlanych. Jego główne cechy to surowość, minimalizm, a także odsłanianie konstrukcji i widocznych instalacji. Różni się od innych stylów architektonicznych, takich jak klasycyzm czy modernizm, które często stawiają na harmonię, proporcje i estetykę.
W dzisiejszych czasach styl postindustrialny cieszy się dużą popularnością, zwłaszcza w przestrzeniach miejskich. Ma wpływ na nasze społeczeństwo, ponieważ nawiązuje do historii i dziedzictwa przemysłowego, przypomina o przemianach społeczno-gospodarczych i pozwala na wytworzenie unikalnej tożsamości miejsca. Może również wpływać na otoczenie, poprzez regenerację terenów poprzemysłowych i ich wykorzystanie w nowy sposób.
Przykłady stylu postindustrialnego można znaleźć w wielu miejscach w Polsce. Na przykład w Warszawie, wzdłuż Wisły, znajduje się fabryka neonów, która została przekształcona w przestrzeń kulturalną. W Gdańsku, na terenie Stoczni Gdańskiej, powstał Europejskie Centrum Solidarności, które również wkomponowuje elementy przemysłowe w swoją architekturę. Inne przykłady to Nowa Huta w Krakowie czy kompleks Manufaktura w Łodzi.
Styl postindustrialny w architekturze to używanie fabrycznych elementów, takich jak stal, cegła, beton czy przemysłowe detale. Charakteryzuje go surowość, minimalizm i odsłanianie konstrukcji. Jest to odmienny styl od klasycyzmu czy modernizmu, które stawiają na harmonię i estetykę. W dzisiejszych czasach jest bardzo popularny, szczególnie w przestrzeniach miejskich, ponieważ nawiązuje do historii przemysłowej i pozwala na stworzenie unikalnej tożsamości miejsca. Przykłady takiej architektury można znaleźć w polskich miastach, np. w Warszawie czy Gdańsku, gdzie przemysłowe obiekty zostały przekształcone w nowoczesne przestrzenie kulturalne.