Styl neoplastyczny we wnętrzu

Tego dnia, około stu lat temu, urodził się słynny artysta i projektant Theo van Doesburg, który położył podwaliny pod to, co nazwał „neoplastycyzmem”. Oto najważniejsze zasady i wskazania tego stylu.

Komu polecany jest neoplastycyzm we wnętrzach?

1. Osoby posiadające małe mieszkania i skromne budżety. «hruschevka” lub nowoczesny, mały pokój z niskim sufitem optymalna. Przecież twórcy neoplastycyzmu Theo van Doesburg i Gerrit Thomas Rietveld byli nastawieni właśnie na ludzi skromnych, mieszkających w małych pomieszczeniach.

2. Dla racjonalistów, zwolenników porządku i funkcjonalnych rozwiązań. Minimalna ilość szczegółów i zamiłowanie do gładkich powierzchni ułatwiają czyszczenie. Wszystko co zbędne jest ukryte w modułowych systemach przechowywania.

3. Właściciele domów wiejskich w stylach konstruktywizmu i funkcjonalizmu. Takie stylizacje nadają właściwy ton struktura. Prostokątne plany pięter, duże okna, łączenie struktury zewnętrznej i wewnętrznej, przejrzystość- doskonałe tło dla neoplastycznego projektu. W takich budynkach często stosuje się podobny mechanizm dekoracyjny: podkreślenie poszczególnych „bloków” kolorów i faktur, np. połączenie białych otynkowanych ścian z szarym chropowatym betonem.

Modułowe systemy przechowywania, w których ukryte jest wszystko co zbędne, to neo-plastyczny element wnętrza.

4. Dla miłośników sztuki abstrakcyjnej oraz czystych i prostych form w architekturze i wzornictwie. Neoplastycyzm wymaga od wnętrza przestrzegania własnych kanonów, które oparte są na ścisłych, ortogonalnych abstrakcjach. Z tego powodu meble w stylu neoplastycyzmu, ze swoimi elementarnymi formami, zaakcentowaną strukturą i kontrastową kolorystyką, przypominają zestaw dziecięcy.. )- obrazy abstrakcyjne.

Elementarne formy i kontrastowe kolory neoplastycznych mebli mogłyby sprawić, że wyglądałyby one jak dziecięcy zestaw konstrukcyjny.

Jakie są zalety stylu neoplastycystycznego?? Prosty i łatwy do zastosowania w nowoczesnych wnętrzach. Stylowe, funkcjonalne meble i ascetyczne linie zaspokajają ubogi w informacje świat metropolii. Ociepl takie wnętrze aksamitnym tynkiem dekoracyjnym lub zwykłą tapetą flokową, na podłodze połóż jednokolorowy lub wzorzysty kwadratowy dywan, a okna udekoruj bielonymi lnianymi lub wyściełanymi bawełnianymi zasłonami. Pamiętaj o czystości koloru i prostocie kształtów i powierzchni.

Jakie są zalety stylu neoplastycznego?? proste i łatwe do zastosowania w nowoczesnych wnętrzach. Stylowe, funkcjonalne meble i ascetyczne linie zaspokajają potrzeby ubogiego w informacje mieszkańca metropolii. Ocieplamy takie wnętrze stosując aksamitny tynk dekoracyjny lub zwykłą tapetę flokową, na podłodze może znaleźć się jednobarwny lub wzorzysty w kwadraty dywan, a okna mogą być ozdobione bielonymi lnianymi lub grubymi bawełnianymi zasłonami. Pamiętaj o czystości kolorów i prostocie kształtów i powierzchni.

Ukryj

Wykończenie

Zasada dwóch triad kolorystycznych. Kolorystyka w tym stylu jest rozpoznawalna na pierwszy rzut oka, ponieważ opiera się na zasadach słynnych obrazów Pieta Mondriana. Zawiera dwie triady: chromatyczną ( czyli kolorową )- niebieski, czerwony, żółty i achromatyczny czarny, biały, szary.

Kolor w czarnym konturze. Kolorowa płaszczyzna zamknięta w czarnych konturach główny element dekoracyjny tego stylu. Idealnie, schematyczna siatka modułowa przenika całe wnętrze, łącząc wszystkie części składowe w spójny system i tworząc szczególną plastyczność.

Stąd wielka miłość do malowanych ścian. Opcja – Tapeta w jednolitych kolorach, ale w „trójkolorowym zestawieniu”, lub z neoplastyczną konstrukcją odpowiednie kolekcje vintage można dziś znaleźć na rynku. Sufity są zazwyczaj białe i gładkie – Brak falbanek w postaci gzymsów i schodkowych scenerii. Podłogi powinny być wykończone materiałami, które nadają równomierny, jednolity ton. Optymalnie powinno być wykonane z gładkiego linoleum lub drewna o nieokreślonej fakturze, bardzo jasnego lub barwionego na „wenge”.

Neoplastyczny wzór ścienny&nbsp- kontrastowe płótno mozaikowe oprawione w czarne kontury.

Kontrasty między warstwami barwnymi i poszczególnymi elementami podkreślają strukturę przestrzenną. Neoplastycyzm postrzega wnętrze jako system, którego wszystkie części powinny znajdować się w logicznie obliczonej „równowadze sił”. Kolor wydobywa równowagę.

Meble

Prosty i funkcjonalny. Podkreślane są modułowe systemy mebli i wyposażenia. Prostokątne lub kwadratowe kształty to konieczność, żadnych ostrych kątów ani „naturalnych” falistych krawędzi Sylwetki są zdecydowanie wyeliminowane.

Preferowane tanie meble prefabrykowane oparte są na module skrzyń drewnianych, sklejki i drewna, tak jak to wymyślił Thomas Rietveld. Kontrasty kolorystyczne rekompensują prostotę form. Wykończenie – Laminat błyszczący lub matowy, lakierowana płyta MDF lub płyta wiórowa.

Meble tapicerowane również podążają za prostymi prostokątnymi kształtami, tapicerowanymi w tkaninach i jednolitych kolorach. Sofy są praktyczne, rozkładane, ze zdejmowanymi poduszkami, leżanką lub pufą. Mile widziane są modele z więcej niż jednym modułem.

Każdy pojedynczy mebel tapicerowany ma proste prostokątne formy i gładką tapicerkę z tkaniny. Podobnie jak minimalizm, neoplastycyzm ogranicza do minimum asortyment wyposażenia wnętrz.

Akcesoria i światło

Najprostsze kształty. Oprawy najlepiej wpuszczane, prostokątne, w obudowach metalowych szarych lub czarnych. Można również zastosować witraże, osadzone w płaszczyźnie sufitu i pokryte szkłem matowym. Oświetlenie miejscowe może rzucać punktowe światło w określonych kolorach lub kombinacjach kolorów.

Zasłony na oknach mogą być monochromatyczne lub odwzorowujące znaną już „kratkę”, Do tego celu idealnie nadają się rolety lub ruchome panele zasłonowe.

Wbrew panującemu mitowi, neoplastycyzm dopuszcza obecność akcesoriów. Ale powinny też przestrzegać ogólnych zasad kolorystyki: powiedzmy „czarne kwadraty” poduszki na czerwonej kanapie, kilka żółtych skórek na szarym regale, abstrakcyjny obraz Mondriana czy rzeźba ze sklejki.

Neoplastycyzm z zadowoleniem przyjął funkcjonalne i dekoracyjne elementy wyposażenia wnętrz, które można uznać za dzieła sztuki abstrakcyjnej.